Perretxikoak

Bitxikeriak

Perretxikoak "begetaltzat" hartu izan dira, baina ez dute klorofilarik, eta, beraz, ez dira gai bizitzeko behar dituzten substantzia organikoak beren kabuz sintetizatzeko. Gainera, bere ehunek kitina dute, landareetan ez dagoen proteina bat, baina animalia-erreinuko espezieetan dagoena (adibidez, krustazeoetan). Horregatik, mikologia modernoak jada ez ditu perretxikoak landaretzat hartzen, eta fungi izeneko erresuma berri bat sortu du.

Nola prestatu

Perretxikoak erreta presta daitezke, teknika horrek zaporea areagotzen dielako, baina jatorrizko bitaminen %25 inguru galtzen dute.

Labean ez lehortzeko, osorik sartzea komeni da.

Perretxikoak egiteko ere oso teknika egokia da plantxa, elikagai ez oso mamitsuak direlako. Modu horretan prestatzeko, nahikoa da piezari gatza botatzea, olioarekin igurztea eta plantxan jartzea.

Perretxikoak kozinatzeko beste modu bat egostea da. Teknika hau erabiliz gero, ahalik eta ur gutxien erabiltzea komeni da, eta ura irakiten dagoenean, perretxikoak gehitzea. Bitaminen eta gatz mineralen galera oso txikia izatea lortzen da horrela.

Lurrunetan egostea da mantenugai gutxien galtzen dituen eta elikagaien zaporea hobekien gordetzen duen sukaldaritza-teknika. Urik ez dagoenez, nutrienteak ez dira bertan disolbatzen, elikagaian geratzen dira.

Perretxikoak prestatu aurretik, limoi-zukua bota diezaiekegu, zapore leunagoa izan dezaten eta oxidazioaren eraginez ez daitezen ilundu aireko oxigenoaren eraginez.

Perretxiko batzuk gordinik jan daitezke, hala nola txanpinoiak eta oronja. Freskoak, izoztuak edo lehortuak, aukera gastronomiko mugagabeak dituzte. Bakarrik jan daitezke, olio pixka batekin salteatuta, edo entsaladetan edo nahaskietan sar daitezke, guarnizio gisa edo arrain- eta haragi-gisatuen betegarri gisa, pasta eta arroz plateretan, beste barazki batzuekin, etab. Perretxikoz egindako izozkiak ere badaude.