Allo porro

O allo porro pertence á familia das Liliáceas, que conta cunhas 3.500 especies de plantas herbáceas e árbores. O xénero Allium, ao que pertencen hortalizas tan coñecidas como os allos, as cebolas, as cebolletas e o cebollino, ademais do allo porro, é o máis importante desta familia. Moitas das súas especies forman bulbos ou engrosamientos subterráneos do talo -isto non está tan marcado nos allos porros- e son ricas en aceites esenciais sulfurados volátiles e picantes.

Orixe e variedades

A verdadeira orixe do allo porro non se coñece con certeza, xa que nunca se atopou unha variedade silvestre. No entanto, crese que procede de Mesopotamia, Exipto, Turquía e Israel, onde se consumía cara ao ano 3000 ó 4000 a.C. Máis adiante foi cultivado polos romanos, quen, ademais de ser grandes consumidores desta hortaliza, introducírona en Gran Bretaña, onde tivo gran aceptación. Na Idade Media, o allo porro comezou a adquirir importancia porque o seu consumo contribuíu a paliar a fame daquela época. Foi entón cando o seu cultivo se estendeu por toda Europa e, desde alí, ao resto do mundo.

En 2014, en España, as zonas nas que o cultivo do allo porro estivo máis estendido foron Segovia, Valladolid, Cádiz, Alacante, Navarra e Cáceres. 

Entre os países principais de produción atopábanse Turquía, Francia, Bélxica, Holanda, Polonia e Alemaña. 

O allo porro consta de tres partes ben diferenciadas entre si: as follas verdes, o bulbo branco alargado e unha zona de raicillas adheridas á base.

En función da súa época de cultivo distínguense diversas variedades que difiren pola súa lonxitude, diámetro, consistencia e intensidade de sabor:

• Allos porros de outono e inverno: son os máis grosos e de sabor forte

• Allos porros de verán: o seu tamaño é menor que as anteriores variedades, son máis tenros e presentan un sabor máis suave. Con todo, adoitan ter un corazón leñoso que diminúe a súa calidade.

Entre unha e outra variedade garanten a presenza desta verdura nos mercados ao longo de todo o ano.

A súa mellor época

A tempada do allo porro comeza a principios de outono e finaliza na primavera, aínda que é posible atopalo no mercado durante todo o ano. No outono, primavera e inverno, é cando máis se consome porque no verán os allos porros adoitan ser substituídos por outros alimentos máis refrescantes.

Características

Forma: é alargada, cun bulbo nun extremo e follas verdes no outro.

Tamaño e peso: miden ao redor de 50 centímetros de lonxitude e de 3 a 4 centímetros de grosor. O seu peso oscila entre os 80 e 200 gramos.

Cor: o bulbo é de cor branca e as follas van do branco ao verde escuro.

Sabor: é parecido ao da cebola, pero máis doce e suave.

Como elixilos e conservalos

Para adquirir allos porros hai que ter en conta diferentes criterios de calidade. O talo debe ser branco, recto e consistente, sen marcas nin zonas grosas, mentres que as follas deben presentar unha cor verde escuro e forma plana.

Deben rexeitarse aqueles exemplares que presenten follas amareladas, brandas, descoloridas ou en mal estado. Isto indica que a parte comestible terá unha consistencia alterada. Tampouco se deben adquirir allos porros cuxas follas estean secas nin aqueles que teñan o talo inchado.

Unha vez en casa, hai que cortar o talo en sentido lonxitudinal e lavar con auga as follas. Débense separar unha a unha para así poder eliminar a terra que queda entre elas. Os allos porros mantéñense en bo estado no frigorífico até dúas semanas. Unha vez que foron cociñados, deben consumirse nun período máximo de dous días porque si non poden resultar indixestos.

Os allos porros conxelados duran un tres meses. Recoméndase cociñalos sen descongelarlos debido a que a súa textura empeora e perden sabor.

Propiedades nutritivas

En canto á súa composición en minerais, destaca o seu contido en potasio, así como en magnesio, fósforo, calcio e ferro en menor proporción.

O calcio e o ferro apenas se asimilan, a diferenza do que sucede cos alimentos de orixe animal ricos en devanditos nutrientes.

O potasio é un mineral necesario para a transmisión e xeración do impulso nervioso e para a actividade muscular normal, ademais de intervir no equilibrio de auga dentro e fóra da célula.

O magnesio relaciónase co funcionamento de intestino, nervios e músculos. Tamén forma parte de ósos e dentes, mellora a inmunidade e posúe un suave efecto laxante.

O fósforo xoga un papel importante na formación de ósos e dentes, do mesmo xeito que o calcio, e participa en procesos de obtención de enerxía do organismo.

En canto ás vitaminas, o allo porro é unha boa fonte de folatos e tamén achega vitaminas C, vitamina B6 e A, aínda que esta última en menor cantidade.

Os folatos interveñen na produción de glóbulos vermellos e brancos, na síntese de material xenético e na formación de anticorpos do sistema inmunolóxico.

A vitamina C ten acción antioxidante, participa na formación de colágeno, ósos, dentes e glóbulos vermellos, ademais de favorecer a absorción do ferro dos alimentos e aumentar a resistencia ás infeccións.

A vitamina B6 actúa no metabolismo celular e no funcionamento do sistema inmunolóxico.

A vitamina A é esencial para a visión, o bo estado da pel, o cabelo, as mucosas, os ósos e para o bo funcionamento do sistema inmunolóxico.