Apio

O apio consómese fresco e fervido en moitos países de Europa Occidental e de Estados Unidos, onde é apreciado na dieta polo seu alto valor nutritivo -que non enerxético- así como polas súas propiedades diuréticas e depurativas.

Exceso de peso

Polo seu insignificante valor calórico, é un alimento moi recomendable para dietas de adelgazamento. Pódese incluír nas ensaladas, en forma de crema ou como ingrediente de estofados elaborados con pouco aceite. Tamén se poden comer as pencas de apio entre horas, o que as converte nun aperitivo moi nutritivo e nada calórico. Ademais, a abundancia en fibra obriga a masticarlas ben e proporciona sensación de saciedade.

Inapetencia

O apio posúe propiedades aperitivas e favorece a secreción de saliva e mollos gástricos, polo que o seu consumo está especialmente indicado en casos de inapetencia e de dispepsias (dixestións lentas, pesadas... ). Con todo, consumido cru en exceso pode resultar indixesto. A cocción reblandece a celulosa, un tipo de fibra que contén, e faia máis asimilable.

Potente diurético e depurativo

O apio é recoñecido polo seu papel benefactor dos riles grazas á súa propiedade de aumentar a diuresis. A pesar do seu contido abundante en sodio, o apio resulta hipotensor polo aceite esencial que contén. Este exerce un efecto dilatador sobre os vasos renais e desta maneira favorécese a eliminación de auga e de sustancias tóxicas polos ouriños. Por iso, resulta un magnífico depurativo para o organismo, eficaz contra a hiperuricemia, a pinga, afeccións articulares ou diversos reumatismos, ao eliminar sustancias de refugallo cos ouriños, como o ácido úrico e a urea. Tamén convén consumir apio en caso de oliguria.

O aumento no volume de ouriños que se experimenta tras consumir apio resulta especialmente positivo en caso de hipertensión e retención de líquidos. O apio combina moi ben coa cebola, tanto cociñados como en ensalada. Ambos os alimentos exercen unha acción alcalinizante e favorecen a eliminación de residuos acedos do metabolismo.

Por suposto a acción diurética do apio é menos intensa que a dos medicamentos diuréticos. Con todo, ten a vantaxe de que se pode consumir a diario durante toda a vida sen risco de efectos secundarios.

Trastornos cutáneos

O apio contén pequenas cantidades de furanocumarinas biológicamente activas como os psoralenos, sustancias químicas que poden provocar unha maior sensibilización da pel á luz solar en persoas predispostas. Estes compoñentes protexen a pel en caso de psoriasis. Así mesmo, actívanse coa luz ultravioleta e aumentan a dispoñibilidade de células produtoras de pigmento na superficie da pel, co que estimulan a repigmentación. Por iso empréganse para o tratamento do vitíligo.

Dores articulares

No apio detectáronse tamén flavonoides, compostos con actividade antioxidante e funcións biolóxicas diversas (vasodilatadores, antiinflamatorios, inmuno-estimulantes, etc.). Estes compostos combinados con silicio axudan na renovación das articulacións e o tecido conxuntivo. Tamén se utilizan no tratamento de procesos inflamatorios como a pinga ou a artrite.